Op naar ko tao

Het beloofde strand

Door Sofie.

De weekendmarkt in Bangkok is een aantal voetbalvelden groot en ik verbaasde me erover dat die kraamhouders zelf iedere zaterdagochtend bij de goede kraam zitten. Mijn eerste ervaring met een tuk tuk was ook opgedaan, aangezien de markt een eindje buiten het centrum ligt. Na een schappelijke prijs en 'no stop no stop!' afgesproken te hebben, racete de tuk tuk over het asfalt. Het viel me op dat de bloemetjesslinger (dienend voor veiligheid) voorin wel eens vervangen mocht worden, desondanks geen ongelukken gebeurd. Na een aantal uren rondhobbelen over de markt begon alles op elkaar te lijken en bovendien werd het bloedheet. Tijd voor een Thom Ka Kai soepje en Lemon juice ter verkoeling. Later die dag zou blijken dat eigenlijk heel Bangkok een grote markt is.

Het idee was om na het marktgebeuren eerst een airtrain en daarna watertaxi te gaan nemen, echter: stampesvol stationnetje en een wachtrij van hier tot Tokio (al is dat nu iets minder ver) voor de tickets. Rechtsomkeert! We zijn vervolgens in slaap gesukkeld in een parkje op een gehuurd matje (20 Bath, 50 cent) en hebben later alsnog de airtrain genomen, om vervolgens te verdwalen en uiteindelijk na enige km omweg weer bij ons hostel aan te komen.(Nick was enigszins gefrustreerd omdat de voorkant van de kaart iets anders aangaf dan de achterkant. Volgens mij hadden ze gewoon de verkeerde straatnamen bij de verschillende wegen geplaatst.)

De volgende 2 dagen hebben we de toerist uitgehangen, naar Wat Poh (grote tempel) geweest met mega Buddhabeeld in relaxstand, dit keer wel met de watertaxi (leuk!). Door Chinatown geslenterd, of zeg maar gerust een weg gebaand door de mensen, geur van de bloemenmarkt opgesnoven en green tai curry gegeten in Rambutri straat. All that sort of things. Soms wordt je echt verrast en sta je ineens in een pakhuis setting aan de rivier waar vrouwtjes op hun hurken gember zitten te raspen en waar kleine kinderen en katjes al spelend naast die hardwerkende volwassenen zitten. Nick heeft nog een prachtige foto gemaakt hier van een jongetje wat hem met de camera van een mobiele telefoon in het vizier houdt (zie FB). De Thai vinden het overigens een eer om gefotografeerd te worden door ons Westerlingen, er was 1 vrouw die zelf niet op de foto wilde, maar haar gerecht mocht er wel op.
Tijdens onze laatste avond in Bangkok heb ik op die Rambutri straat nog Judith besprongen, een middelbare-schooltijd-vriendin-van-vriendinnen en dat was heel gezellig. Bovendien kon zij nog wel een bed gebruiken en kon ze bij ons op de kamer pitten. De volgende ochtend sneakten Nick en ik vroeg de taxi in richting station, op naar Champhon.

In de trein.

Door Nick.

8-1-2013, 13.14
Soms heb je van die dagen, waarop je voelt dat je in vorm bent. Vandaag is zo'n dag. Iets onoverwinnelijks. Een zeer plezant gevoel kan ik u vertellen. Dat gezegd hebbende.
De dag begon al vroeg, want we hadden om 8 uur een trein te halen.

De afgelopen twee dagen hebben we wat gestrompeld door Bangkok. Tempeltje hier, marktje daar, soepje zo, snackje doet u maar. U kent het wel, strompelen door een indrukwekkende metropool. Parijs, Berlijn, Londen, Bangkok, altijd wel wat te zien. Het was een van de eerste dagen waarop Sofie en ik eindelijk een beetje bij zinnen kwamen. De jetlag overleefd, lekker uitgeslapen en de buikjes gewend aan het water. Ijs in onze drankjes is vanaf nu een heerlijke verkoelende traktatie. Ook fijn, we hebben onze malaria medicijnen geslikt en tot nu toe voel ik me daar kiplekker bij. Al dat geneuzel over hallucineren enzo blijft mij gespaard. Sofie gaat volgens mij ook wel goed, alleen had zij vannacht niet goed geslapen, wat een van de bijwerkingen is. Ik daarentegen sliep als een baksteen.

Enfin, gisteravond kwamen we nog een bekende tegen uit Arnhem, heerlijk mee gebabbeld, paar biertjes op de rooftopbar en om 00.00 bedje in want zoals ik al zei: 06.00 ging de wekker.
Lekker vroeg opstaan is vooral heel lekker als het buiten al licht is en 24 graden. Het wordt helemaal een feest wanneer je om 06.30 alweer voorzien bent van het hele scala aan sappen en fruitshakes, gebakken rijst, koffie en fruitsalade. Wat nou..... ik kan niet ontbijten. Ik heb gevraagd of Sofie een geheugenfoto kon maken, mocht het geval zo zijn, dat ze mij bij thuiskomst een keer wilt verassen met ontbijt op bed.

Met mij reizen betekent op tijd zijn. Dus om 07.15 stonden we op het station. Liever 45 minuten te vroeg dat 1 minuut te laat zeg ik altoos maar. We hadden zodoende ruim de tijd om ons van wat lekkere snacks en koud water te voorzien. Geen gehaast, geen gestress. De trein werd nog even voor ons gewassen, waardoor we in een frisse trein konden stappen. Het boemeltreintje boemelde door wat stedelijke sloppenwijk taferelen en vervolgens langzaam de natuur in. Onze stoelen zitten heerlijk en zo af en toe worden we voorzien van een klef cakeje en lauw kopje koffie (ik schrijf dit stukje nu dan ook lekker onderuitgezakt) en uit de oordopjes klinkt Ry Cooder met zijn album, Mambo sinuendo (zeer aan te raden trouwens). Ook heb ik in de trein al twee Food blogs geschreven met bijbehorende illustraties. Ben best trots op mijn discipline. Want, je mag best ontspannen, er moet ook brood op de plank komen en dus gewerkt worden. Of zoals Kitty zegt; van alleen liefde rookt de schoorsteen niet. Over een uurtje stopt de trein in Chumphon. Dan zitten we al bijna aan het strand. Vanavond maar eens een duik nemen en een verse vis eten. En dan die vis maar eens recenseren...

Door Sofie.

9 jan, 11 a.m. Inmiddels is het 2 dagen later en zitten we op het eiland Koh Tao, aan een watermeloen shake, in een kamer waar vanuit je binnen 10 seconden in zee kan liggen. Ik zit nog n beetje stoned te zijn van mijn reispilletje, wat de lieve eigenaresse van het hostel in Champon me toestopte, zij is ook altijd zeeziek zei ze. Nou dat ding sloeg me knock out op de boot, heerlijk. Het wordt nu tijd voor een verfrissende eerste duik in de zee en morgen gaan we kajakken. Na het hectische Bangkok dan nu het beloofde land met het beloofde strand...

10 Jan, 6 a.m. Sunset. Vanuit onze veranda zien we de lucht oranje kleuren. Het is hier echt een paradijs op aarde. De zin die het meest uit mijn mond kwam vandaag is 'dit is niet meer normaal!' En dat is het natuurlijk ook niet voor ons. Gisteren hebben we het eiland lopend een stuk verkend en geconcludeerd dat we best op een prima plek zitten (niet te toeristisch, rustig en relaxed sfeertje). Voor Joey en Carmen: we slapen in Big Fish, in de zuidwest baai. We hebben tijdens de wandeling een soort Szigettische art tuin (sorry voor de inside-term) gevonden, tevens bar, genaamd 'moov'. Ik klom meteen in de boomhut. Hier hebben we ook kennisgemaakt met de muggen die hier in ruime getalen rondvliegen en helaas niet alleen vliegen maar ook steken. Met als gevolg dat ik op alleen mijn rechterbeen al een stuk of 10 beten heb zitten en ik kan je vertellen, dat zijn geen kleine bultjes. En ja, ze steken ook na het opsmeren van deet, inmiddels hebben we onszelf voorzien van zo'n oranje spuitbus die ze hier verkopen, maar zelfs dat wil niet voor de volle 100% volstaan. Thank God, hebben we een muskietennet. Ach, we zijn nog niet gestoken door een Thaise Tigerwesp, wat er dan met je gebeurt vertellen we wel als we terug zijn...

Vandaag hebben we de allermooiste bar allertijden gevonden per kajak, alleen te bereiken per boot of lopend door de Bush; Banana Rock. Een puur stukje Koh Toa, mooi standje, prachtig uitzicht, een soort uit de kluiten gewassen vlot op palen, met verschillende verdiepingen, waar je kan genieten van een verse kokosnoot en 'Thai leggea' (you mean Reggae? No, Leggae). Als je daar eenmaal bent geweest wil je eigenlijk nooit meer naar huis. Maar goed, ik zal stoppen jullie jaloers te maken. Let's go for an evening walk.