Van de Thai naar de Maleis

Decor Treinstation: Surat thani
Door Nick en Sofie

Nacht van 14 op 15 jan. Surat thani, een wit bord met opgeplakte, blauwe, Thaise letters. Het is 1:36 in de nacht en nog altijd is het op 'platform 1' niet rustig. Een plek waar verloren zielen wachten, wachten, wachten... Sommigen al 12 uur. Wij hebben 10 uur gewacht (gedronken, gegeten, gelezen en gekletst met locals) in de stad en nu zo'n 5 uur bij het station. Het whiteboard geeft steeds andere aankomsttijden weer, een vrouw loopt heen en weer om de 'delay' steeds uit te vegen en er nog wat extra minuten bij te zetten. Of uren. Onze metgezellen hebben geen naam, maar wel karakteristieke kenmerken. Het zijn De Man Zonder Voortanden -een van de velen op dit station maar hij zit het dichtst bij- , De Man Met De Klompvoeten, zijn grote tenen kijken elkaar aan tijdens het lopen, een zielig gezicht, toch loopt hij fier.
Wij zagen ook De Schele, of hij ons ook zag blijft een vraag. Verder een toiletdame, die slapend om 5 Bath vraagt. Dan nog de militair die zich opdrukt om wakker te blijven evenals indruk te maken. Onze andere metgezellen zijn ratten, gekko's, muggen en kakkerlakken. Heel af en toe klinkt de schelle bel, geluid met de hand, die zegt: 'beware of train!' Of: stap in en vind je bestemming. Wij zullen hem nog moeten vinden.

Bij de cola automaat staat een bed, met 2 dames, misschien wel moeder en dochter. Ze liggen te slapen, je kan een van hen wakker maken voor een cola of biertje. We kiezen de dochter. Met ieder kwartier extra vertraging een extra wake up call voor haar en een drankje voor iemand anders.
01.55: een jongetje van nog geen 2 jaar rent bijna onder een wegrijdende trein. Ditzelfde jongetje valt 5 min. later in een fonteintje. Wat een actieveling, zeggen wij tegen elkaar, en dat om 2 uur 's nachts.
Ja hoor, dames en heren, het treinstation Surat Thani is me er een. Een station waar een goede filmmaker een arthouse film van kan maken. Een wonderlijk besef blijft ons bij. Wachten op een trein, zonder idee van je bestemming, geeft rust en creativiteit.

Uiteindelijk stappen we in plaats van in de trein die we geboekt hadden, in de express trein van 2.25. Deze zal nog eerder aankomen in het zuiden dan de trein van 00.30, aangezien deze anderhalf uur vertraagd is. Welkom in Thailand. Na een reis van zo'n 9 uur rijden we het station Sungai Kolok in. Vanaf Hat Yai is een veranderende sfeer duidelijk merkbaar, steeds meer hoofddoekjes en militairen. Steeds minder toeristen. We begeven ons naar islamitisch gebied. Bij het uitstappen slaat Sofie een sjaal om haar schouders en zorgt dat haar linnen broek tot de kuit reikt. Op naar de grens, op naar Maleisië.

Bye bye land of smiles, Khap Khum khra
Door Sofie

Motortaxi's staan klaar om ons achterop te nemen (jawel; lees grote, Nederlandse, blonde dame met 2 backpacks gaat achterop bij klein, Thais manneke, hiha the wild west of Thailand) en na een paar minuten zijn we al bij de grens. Ok, stempel regelen. De vriendelijke man achter de balie lacht naar ons en zegt, 'Holland? Den Haag?' 'Nee, Arnhem'. 'O, Haarlem, Haarlem!' Zegt hij blij. Ja prima, Haarlem it is. We mogen doorlopen. Bij de volgende balie een volledig gecoverde moslimdame, ze werpt een blik op ons paspoort, zet een stempel, we lopen nog een detectie poortje door wat piept. De controleur geeft geen kick, we mogen door. Inderdaad, Maleisië lijkt een land zonder problemen. Hier houden ze niet van gezeik, easy baby.
Salamat nog wat, welkom in Maleisië. Vanaf hier blijkt ineens iedereen redelijk goed Engels te spreken. We wisselen onze Baths voor Ringits en zoeken een taxi chauffeur. Wij willen naar Kotah Baru, waar we een hostel gaan vinden om te slapen aankomende nacht. Volgens de man van de kiosk moeten we voor 20 Ringit een taxi scoren. De taxichauffeur lacht ons uit en wil er 50 Ringit voor hebben (12,50 euro) Dan lopen we nog even door, om een andere chauffeur aan te spreken. 40 Ringits wil hij hebben, nee er valt niet te onderhandelen. Omdat we inmiddels al zo'n 15 uur on the road zijn, besluiten we dat toch maar te doen. Het is heet en we hebben honger (die kippenpoten 's ochtends vroeg in de trein hebben we afgeslagen, dat heet: Nick was nog onder zeil dankzij z'n valiumpje en Sofie had buikkramp en eet geen vlees). Nee hij gaat ons zelf niet brengen, er komt een collega van hem aanrijden. Het blijkt dezelfde vent die ons voor 50 Ringits mee wilde nemen, lachen. Toch iets eraf gesnoept. Het blijkt geen slechte zet, want het is zo'n 45 min. rijden naar Kotah Baru, dat is bijna drie keer zo veel km dan we dachten. Dat tientje was in ieder geval niet weggegooid.

We arriveren bij het Ideal Guesthouse, gerund door Chinese Buddhisten (yes, dat betekent vriendelijk, niet gesluierd en een biertje in de tuin). Tegenover Ideal zit een chique hotel, de chauffeur denkt nog een leuk grapje te maken: 'There you can stay when you're married and on honnymoon!' Haha, funny bastard, je moest eens weten. Nick zegt: 'we are married!' maar de taxichauffeur lacht schaapachtig, wij betalen en lopen op blote voeten het veel goedkopere hostel in.

In de rest van Kotah Baru blijkt bedekken van je eigen lichaam als vrouw wel een slimme zet. Ik doe daar gedeeltelijk aan mee, maar ik vertik het om in een shirt met lange mouwen te lopen als het 28 graden is. Beter vraag je ook niet om alcohol, behalve bij de Chinese tentjes, daar kan het wel. Een attractie zijn we sowieso wel, we worden hier veel meer aangestaard dan in Thailand. Toch zijn de mensen vriendelijk, maar heel beheerst. 'S avonds begeven we ons naar de avondmarkt. Geuren van roti, vlees, vis en zoetwaren stijgen op uit de tentjes. We verzamelen het een en ander en gaan aan een plastic tafeltje zitten eten, tussen de families die voetbal kijken. Best gezellig. De kinderen vinden ons maar wat spannend en als ik terugflirt duiken ze lachend achter hun oudere zus of ouders.

De volgende dag worden we door zoon/taxichauffeur Chan naar de kust gebracht, 65 km verderop. We willen naar de Perhentian Islands. Of dit gaat lukken is nog een beetje afwachten, het is nl.laagseizoen i.v.m.de moessonperiode hier. Op internet staat dat de eilanden tot begin maart dicht kunnen zijn voor toeristen. Echter: we hebben vernomen dat de moesson al afliep in januari en dat de eilanden sinds kort weer open zijn, ondanks dat er nog geen ferry's varen is Nick vastbesloten dat het met een vissersboot of andere kleine boot moet lukken. Dit blijkt inderdaad het geval, al betalen we het dubbele van de prijs tijdens het hoogseizoen. Samen met nog twee eigenwijze Hollanders die toevallig 10 min. Voor vertrek aan komen zetten, worden we in een speedbootje geladen evenals een stuk of 15 locals, incl. Baby, kleine kinderen, oma, speelgoedfiets en alle bagage. Ik verneem dat de reis een half uurtje duurt en wil vertrekken, want die boot schommelt nogal. Nou daar gaan we dan. Binnen een minuut is het me duidelijk dat dit geen rustig express boot ritje wordt. We knallen de haven uit en ik gil zelfs. (Ik en gillen. Ik leek wel een meisje.) Nick begint te lachen en kijkt schuin naar mij met een veelbetekenend blik: ojee. Voor de mensen die er niet bekend mee zijn: ik word al zeeziek als ik zeehonden ga spotten op Terschelling, laat staan met een kleine boot over zee beuk. Vandaar dat ik bij alle boottochten tot nu toe mezelf drogeerde met reispilletjes, echter: nu hoefden we maar een half uurtje en om dan de rest van de middag te zitten suffen zag ik niet zitten. Dit leek meer op de vogelrock van de Efteling dan op een boottochtje. Ok, concentreren op de horizon, het duurt maar een half uur. Gelukkig had ik op Koh Tao een les yoga gedaan en ik kon het meteen in praktijk brengen ('listen to the sound of your breath...')
Na 20 minuten zware concentratie was ik er doorheen, zonder erg misselijk te worden. Jippie! Het laatste stukje wat extra gas erop. We zijn er: small Perhentian Island. We droppen de twee Nederlandse heren op Coral View en varen dan nog een stukje door, tot Petani Beach. Er is geen steiger dus we worden opgehaald met een andere kleine boot. Onze gastheer Rylan wacht ons op: een vlotte gast uit Zuid-Afrika die hier sinds oktober werkt. Verder werkt de Maleisiër Eddy er ook, bootman, kok en klusjesman. De overige bewoners van Petani Beach zijn de katten; zwangere Ginger en moederkat Billar met 3 jonkies (Tiger, Blackie, en doerak Casper). We zijn de enige gasten en hebben het hele strand voor onszelf: we zien een hoop palmbomen, houten bungalows, kajaks, een bar, hangmatten, this is gonna be fun! En dat terwijl alles bomvol geboekt zit van half februari tot augustus...

We lopen onze bungalow in: geen ramen, alleen gordijntjes, een bed met romantische klamboe, eigen badkamertje, balkonnetje, en achter de huisjes doemt de natuur op. Na Koh Tao dachten we dat het niet veel beter kon, maar dit is ongelofelijk: we zijn op een toeristenvrij Jungle eiland! Een waar voor ons gekookt wordt, je je eigen muziek kan aansluiten op de stereo die hard mag, we rondgeleid worden door Rylan die ons vertelt dat er hier pythons, zeeslangen, megahagedissen en -duizendpoten leven en waar je naar hartelust kan snorkelen in het prachtige rif. Ook een waar totale vrijheid is, geen druk, je kan knuffelen met de jonge katjes, je je eigen plekkie hebt, waar kaartspelletjes gedaan worden, Beach bal gespeeld, met de eigen boot naar Big Island om inkopen te doen, voedsel in bakken gestopt moet worden omdat het anders uit je huisje gejat wordt door eekhoorns. Er is geen internet en stroom is er alleen van 19.00 tot middernacht. We gaan pas echt beseffen hoe bijzonder dit was als we deze fantastische plek straks moeten missen.

17 Jan. 18.45u
gisteren had ik een bijna dood ervaring. Ik lag in de hangmat te chillen toen ik een plof hoorde. Een kokosnoot landde 20 cm naast me in het zand. Ik keek omhoog en zag dat die van zo'n 6 meter hoogte was gevallen. Ok, sometimes you're lucky. Rylan vertelde dat er meer doden vallen door vallende kokosnoten, dan door ongelukken met haaien. Daarna hebben we de rest van de kokosnoten boven de hangmatten er toch maar uit gehaald, met behulp van een lange stok met haak. To be sure... Ach ja, een mooie dood, dat wel.
Zo zag Nick (over gevaarlijk gesproken) ook een zwartgestreepte koraalslang tijdens het duiken. Toen Rylan zei dat hij snel weg moest zwemmen omdat ze gevaarlijk waren liet hij dat niet ongehoord en trok een sprint van 20 meter. Uiteindelijk maar goed ook, want de slang bleek 10x meer giftig dan een zwarte Mamba, zo zochten ze op.

20 Jan.
Nick en Rylan (inmiddels beste maatjes) tjoppen een aantal kokosnoten open. Nick en ik hebben gisteren op onze junglewandeling slash speurtocht naar bier (hier is nl. alleen rum, ook heel lekker, daar niet van) van twee locals vernomen dat je heel makkelijk dronken wordt van kokosbier wat je zelf kan maken. Gewoon een kokosnoot openmaken, uur open laten staan, weer dichtmaken en nog een dag laten staan. En dan opdrinken. Doperwt zou Doperwt niet zijn als we dat niet even gaan uitproberen. Zo heeft hij inmiddels ook bananenbloemen gekookt en opgegeten (smaken naar artisjokken!) en saus van kokos en limoen gemaakt die we over gepofte bananen moesten eten van hem. Verder heeft hij Rylan zijn schilderkunst laten bewonderen, die werd helemaal enthousiast en speurde vervolgens naar wat potten verf en kwasten. Nick is nu bezig de houten wand van Rylans hut te beschilderen, het wordt een gevecht tussen de White Zulu & Black Mamba. Je hoort het, hij vermaakt zich prima hier. En ik ook, ik heb zowaar ontdekt dat ik het lezen niet helemaal verleerd ben en ga in mijn derde boek beginnen. We hebben besloten nog maar een nachtje langer te blijven hier, voordat we de jungletrein nemen dwars door de Taman Negara en ons tussen bloedzuigers en muskieten begeven. Nog even genieten van onze pancakes with pineapple!