Gili tralala en prachtig 'Bloemen'

Gili Tralala en Bloemen
Door Sofie

Dan ineens komt het besef dat de tijd harder gaat dan je dacht en is het alweer 19 maart 2013, de hoogste tijd voor een update. Na ons duikavontuur op Gili Trawangan, wat we na drie dagen cursus mochten bekronen met een pasje 'open water diver', waren we uiteraard in feeststemming evenals onze Braziliaanse duikmetgezel Luiz. Dat kwam goed uit want die avond was er een party gaande in de Irish Bar (weinig Iers aan, gewoon een leuke strandbar als je het mij vraagt) en de duikers/instructors van Gili Divers zouden er ook te vinden zijn. Maar eerst nog even een heerlijk hapje eten op de beruchte nightmarket! Hier kan je voor 'goedkoop' heel veel lekkers halen, verser dan vers. Tonijnspiesjes, inktvis, kip- en beefsate, of gewoon een hele Barracuda op je bordje. Je krijgt er heerlijke pompoencurry, boontjes en rijst bij en het is een gezellige boel aan de lange tafels met plastic kleden en gammele stoeltjes. Op de hoek staat nog een kraampje geroosterde maïskolven met knoflookboter en zeezout te verkopen en voor de zoetekauwen hebben ze hier dikke pannenkoeken met chocolade hagelslag! Hmm... Duiken maakt hongerig. En moe.
Dus toen wij onze enorme after-diner dip kregen (ok, we waren ook al vanaf 8.00 op de duikschool) begonnen we ons lichtelijk zorgen te maken over hoe we in godensnaam die nacht nog zouden doorkomen. We moesten en zouden toch een nacht gaan partyen op HET party eiland van Indonesië?! Op de terugweg richting onze bungalow zat daar duikvriend Luiz met zijn tevens Braziliaanse maat Bruno nog altijd op het terras van de duikschool, met de gehele jonge Indonesische horeca delegatie aan de Bintang biertjes en ze hadden het behoorlijk naar hun zin. Uiteraard schoven wij aan en daar kwam onze oplossing voor het inkak-momentje; ze verkopen in omgeving Bali en Gili zakjes poeder waarin behoorlijk wat cafeïne zit, het is een soort energie drankje maar dan een KLEIN beetje heftiger dan een Red Bull, zeg maar. Daarbij noemen ze de plaatselijke likeur hier 'Arak' en zo gaat het in zijn werk: men neme het zakje poeder en gooien het in de mond. Nog niet slikken! Stap twee, men neme een shotglaasje Arak en kieperen dat erbij. Nog niet slikken! Nu komt het aan op gezichtsspieren en mengkwaliteiten, je mixt het poeder en de Arak in je mond tot een nieuw drankje. Nu mag je slikken! Denk vervolgens even aan Obelix die wat toverdrank drinkt, nou ja, dat effect dus. Het werd een leuke avond en de Brazilianen hadden de vrouwen voor het uitkiezen (like always, en weet je... Ik snap het ook wel :-) )
Voor de liefhebbers: We slaan wel even een pakkie van die zakjes in te Bali.

Na een relaxdagje aan het strand werd het dan toch tijd om afscheid te nemen van Gili Tralala (zo noemen de locals het ook wel, geen idee waarom...hik...)
Met de lokale boot waren we in een half uur op Lombok. Hier werden we opgepikt met privé auto en in een uurtje naar Senggigi gereden, hier even geluncht en aan het strand gezeten en toen werden we naar de busterminal gebracht een half uurtje verderop. Daar begon onze enorme aan-een-stuk-door reis naar Flores. Onze backpacks werden tussen de zakken Duriam geladen (O neeee, voor degenen die nooit in Azië zijn geweest, dat fruit stinkt een uur in de wind en dus de backpack daarna ook). Nog voor de bus vertrok was Nick al zwaar agressief vanwege de VERSCHRIKKELIJKE muziek die HARD gedraaid werd. Mijn vader zou het vast 'sportschool muziek' noemen, maar het was nog veel erger dan dat, pap. Nadat ik al had geprobeerd de muziek uit te laten zetten, maar alleen een lichtelijke dim van volume voor elkaar kreeg, heeft een van de locals in de bus voor ons gevraagd of hij uit mocht. Hèhè, het mocht. We konden vertrekken. Toen hoorden we de kip. Die hoorde bij de local voor ons en zat in zijn tas, levend, voor de duidelijkheid. Het kon nog wel eens een gezellige reis worden.
Na Lombok doorgecrosst te zijn namen we om 19.00 de Ferry naar Sumbawa, waar de busreis zich vervolgde. Om 23.00 was het schafttijd, iedereen de bus uit, opscheppen uit een grote kom rijst, curry met groenten, kip en tempé. Daarna weer inlaaien die handel en een poging tot slapen (lang leve valium en Thaise reispilletjes). Om 4.00 's nachts werden we geacht van bus te wisselen. Deze kleine bus moest echter nog wachten op... Ja, waarop eigenlijk? De rest van de inzittenden, laten we het daarbij houden. Zo lagen we twee uur lang op een nachtelijk busterminalletje midden in Sumbawa over onze backpack gevouwen in een klein busje, beetje te suffen. Uiteindelijk konden we om 6.30 in de ochtend weer door, in een volgestouwd busje, gezellig tussen de rokende en glimlachende lokalen. Het was inmiddels licht en we konden weer lekker naar buiten kijken, we zagen markten, paard en wagens en ochtendgymnastiekende kids op het schoolplein (om 7.00!). We zagen ook dat de mensen er hier weer anders uitzien dan de Balinezen of Gili's, donkerder, armer, de kinderen vaak met grote gaten in de kleding of halfnaakt. De huisjes waren inmiddels ook vaak van golfplaten gemaakt, heel klein en bijna iedereen loopt er op blote voeten.
Twee uur later waren we in de haven van Sape beland, waar we de Ferry op konden naar Labuan Bajo, hoofdstad van Flores. Daar ging het handjevol backpackers op de vieze vloer liggen slapen, iedereen was een beetje oppelepop. Die Ferrytocht duurde wat langer dan we dachten... Om 16.00 kwamen we uiteindelijk in Labuan Bajo aan en zochten we naar een hotelletje. 's Avonds lekker gegeten bij Made In Italy, jawel, Italiaanse risotto en pizza met seafood. En cappuccino. Heerlijk.

De volgende ochtend informeerden we naar alle duik- en snorkel mogelijkheden, Labuan Bajo schijnt een walhalla te zijn qua onderwaterwereld (en stromingen!) Daarbij wilden we natuurlijk de Komodo dragons gaan spotten, die op twee uur varen van L.B. op Rinca en Komodo eiland leven. We boekten een tweedaagse boottrip waarin zowel dragons spotten op beide eilanden als snorkelen op drie verschillende plekken inbegrepen zat en een overnachting op de boot. Helaas werd Nick toen van verkouden naar echt ziek (keelontsteking) en moest ik de volgende ochtend de trip gaan cancelen. Lang leve airco's in bussen! Na een antibiotica kuurtje en twee dagen rust was hij weer op de been en konden we gelukkig alsnog de boottrip doen, samen met een Amerikaanse jongen en Canadees meisje. Het was briljant, deze trip gaan we never vergeten. Prachtige groene bergen, roze, geel en oranje koraal, een scala aan vissen, Komodo Veranen, dolfijnen die langs de boot zwemmen, duizenden vliegende honden bij zonsondergang (grote vleermuizen), eigen vis vangen die dan meteen voor je neus bereid wordt, heerlijk eten, slapen onder de sterren en... Snorkelen met Manta's! Denk aan enorme roggen, zwart van boven en wit van onder, van 7 meter doorsnee! We zagen er een stuk of zes en het was echt uniek om mee te maken, ze zijn zo enorm. We kwamen eind van de middag meer dan voldaan - en verbrand ondanks factor 30 - terug in de haven. Je weet dat je te lang op reis bent, als je drie keer per maand verbrandt, ondanks factor 30..

Inmiddels zitten we in Moni, een klein dorpje in het Kelimutu National Park. Het ligt midden in Flores (Flores komt van Flowers), we hebben er drie dagen reizen over gedaan om er te komen, terwijl het maar zo'n 370 km van Labuan Bajo ligt. Want Flores is vulkanisch en dan bedoel ik: een en al vulkanisch, berg stijl op, berg af, haarspeldbochten all over the place, rook hier, zwavel daar. Dus reizen gaat langzaam, maar o wat een straf als het een van de mooiste plekken is die je je kan voorstellen. In de lonely planet staat het verwoord en ik kan het niet beter zeggen: Flores is the kind of gorgeous that grabs hold of you tightly. Alles wat Indonesië te bieden heeft wat betreft natuur, vind je hier. Zwarte en witte stranden, beekjes en watervallen, rijstvelden, jungle, bloemen, vulkanen in alle soorten en maten, meren in verschillende kleuren, you name it. De mensen zijn helemaal weg van ons en iedereen roept 'Helloo mister, hello missy!' als je langskomt. Nick heet hier 'Hey Handsome' en er is al een miljoen Rupiah geboden (= 100 dollar) als ze hem een nachtje mogen lenen. Dat is hier veeeel geld. Ik ben gisteren bijna de maïsvelden ingelokt door local Dino die geen engels spreekt behalve 'Sofia beautiful'. De kinderen gieren het uit als Nick ze kushandjes geeft en proberen ons altijd te hi-fiven op de motorbike.
Want dat is de beste manier om hier te reizen. We hebben twee dagen geleden rond getourd met twee jongens die ons naar alle bezienswaardigheden in de buurt brachten en zij boden aan ons verder richting de Kelimutu te brengen, voor een heel schappelijk prijsje. Ze mogen ons hier :-). Dus hebben we inmiddels houten billen van het achterop zitten, maar het is fan-tas-tisch! Je kan stoppen wanneer je wil om foto's te maken en lekker om je heen kijken met de zon op je huid en de wind in je haar... Ja ja ja okay genoeg ik zal stoppen. Morgen de gekleurde meren van Kelimutu en overmorgen vliegen we terug naar Labuan Bajo, om nog even met die enorme Manta's te duiken en weer richting Bali te reizen. Onze tijd in Indonesië zit er bijna op. Het volgende verslag..... Waarschijnlijk.... vanuit Cambodja. Dikke knuffels!!!

P.s. Niet te vergeten bedankt voor het meesterlijke verjaarsfilmpje, love you, Arnhem is dankzij jullie ook een wereldstad :-)