Strange Colour Blue
Door: Nick en Sofie, gezellig samen!
Blijf op de hoogte en volg Sofie
23 Februari 2013 | Indonesië, Sanur
'Strange colour blue'
- Madrugada
Door Nick en Sofie,20 feb.2013
Geen woorden zijn opgewassen tegen de foto's die we deze week gepost hebben op Facebook. We zijn inmiddels 16 dagen in Indonesië en het land heeft ons hart gestolen. We hebben meer dan 50 uur in auto's, bussen, treinen, vliegtuigen en ferry's gezeten en hebben na de nodige rustdag in Medan ons speed tempo van de week ervoor weer opgepakt en uitvergroot: dit keer ging het bioritme ook op de schop. Nachten waren de ene keer van 00.00 tot 05.00, de andere keer van 19.00 tot 00.15, of van 10.00 tot 3.30. Oftewel: binnen een week hebben we onszelf een dubbele jetlag (niet van het vliegen, overigens) plus slaaptekort aangedaan, wat maakt dat we vandaag in Bali op de billen zitten. Even 'weekend'. Als een foto meer zegt dan 1000 woorden, dan zeggen de 50 foto's en filmpjes die vandaag ge-upload zijn meer dan een boekwerk.
In het kort: van Medan een prima vlucht naar Bandung. Deze stad snel verlaten, de nachttrein in naar Yogyakarta, afgekort: Yogya. Om 04.00 aangekomen, hier en daar aangeklopt bij de vele hostels (Losmen), uiteindelijk een goedkope kamer kunnen vinden voor de nog halve nacht en de volgende ochtend iets beters gezocht. Yogya is een leuke stad met wat Backpacker vibe, niet al te groot, heeft veel koloniale, Nederlandse accenten en veel Indonesische cultuur die op te snuiven is door bijv. op zondagochtend het Kraton te bezoeken (Sultans Palace) en daar ook traditionele Javaanse dans mee te pakken. Zo deden ook wij. Ook stikt het er van de Batikdoeken en -kleding, die hier met de hand gemaakt wordt.
Oké, tijd voor Groot Wonder 1 a en b: op zaterdagochtend ging om 4.30 de wekker, 5.00 werden we opgepikt door de taxi die ons naar Borobodur bracht, de grootste Buddhistische tempel van Indonesië. Klokslag 6.00 liepen we, nog enigszins slaapdronken, naar binnen. De zon was net op en de sfeer die er hing was door het licht en de dauw heel bijzonder en sprookjesachtig. De vibe doet aan Ankor Wat in Cambodja denken. Een magische sfeer van oudheid. Twee uur later, een kort ontbijt en weer door met de taxi naar Prambanan, de grootste Hindu tempel hier. Ongelooflijk wat men 1200 jaar geleden al kon bouwen. Ook mensen zijn wereldwonderen, zo aanschouwden we later ook in Ijen.
Groot Wonder 2: maandag vertrokken we uit Yogya met een relaxt busje, daarin 8 toeristen, richting Bromo. Een rit van zo'n elf uur, dit maal met een super chauffeur, een echte Javaanse Jongen (man). Moe van het zitten kwamen we aan in de shabby homestay, maar ach, meer dan 5 uur slaap hadden we toch niet! Om 3.15 werden we wakker geklopt, 'jeep,jeep!' De Jeep stond klaar om ons naar het uitzichtpunt te brengen voor de zonsopkomst. Graag hadden we gelopen, maar dan hadden we nog eerder op gemoeten en het was al donker toen we aankwamen, we hadden niet echt een idee van afstanden en richtingen. Na een uurtje rijden over hobbelige niet-wegen, kwamen we -net als 200 andere toeristen- aan bij het 'view point'. Hier zagen we 6 vulkanen herrijzen, de dichtstbijzijnde de Bromo, toen de zon opkwam. Het was een visueel cadeautje, want doordat we in het donker aangekomen waren in het dorp naast de Bromovulkaan, hadden we totaal geen benul van het uitzicht om ons heen. Het was fabelachtig en staat op ons netvlies (en IPad) gebrand. Daarna werden we naar de voet van de Bromo gebracht om daar richting krater/top te klimmen.
Groot Wonder 3: eenmaal terug in de homestay even lekker ontbijten en weer het busje in! Op naar het Ijen vulkaan plateau, in oost Java.
Na een aantal uren rijden langs heuvel- en berggebied, zee, rijstvelden en weilanden die hier en daar zelfs op plat Nederland leken, maar dan MET palmbomen en ZONDER koeien, kwamen we in hoger en bosrijk gebied. We reden door regenwolken heen en de moesson barste los. Aangekomen in het hotel vroegen we hoe de nacht/dag eruit ging zien en dit beviel ons niet helemaal. Het plan was volgens de driver om rond 3.30 te ontbijten, 4.00 weg te rijden en na de klim van 1,5 uur rond 5.45 op de top te zijn. Nick vroeg: 'En de blauwe lava dan? (Hij had allemaal spannende foto's gezien op google van knalblauwe vlammen) 'En de sunrise?'
Nee, was het teleurstellende antwoord. Dan moet je een lokale gids inhuren, extra betalen en de klim beginnen om 01.00 's nachts. Nick: Ce n'est pas une problem. Dus werd de lokale gids gebeld, de portemonnee geopend en ging de wekker om 00.15. De meest vreemde tijd om je bed uit te gaan ooit. Rond 1.30 begonnen we de klim in het pikkedonker richting de top van de vulkaan, en -belangrijker- de blauwe lava in de krater. De zaklampjes waren geen overbodige luxe, helemaal aan het einde van de klim, waar je over los steen en gruis de krater in schuifelt. De lonely planet: 'watch your step, a few years ago, a French guy died here, he fell into the crater lake.' Zo maakten wij onze Franse metgezel een beetje bang. Het bizarre van deze 'nachtelijke tocht' is dat het een drukte van jewelste is onderweg. Er werken nl. iedere nacht en ochtend zo'n 120 mannen op dezelfde route als wij liepen. Zij bikken zwavel uit de krater, leggen de stukken in 2 manden, verbonden door een bamboestok, deze dragen ze op hun schouders de hele route af richting dorp. Deze manden wegen bij elkaar 60 tot 100 kilo (!). De schouders van de mannen lijken behoorlijk op vulkanisch gebied, van eelt. Ze zijn ongelofelijk sterk. Nick heeft even een stok opgetild met een gewicht van zo'n 50 kilo, maar dit was al zo zwaar dat hij er onmogelijk een halve kilometer mee zou kunnen lopen. Laat staan 3.5 km incl. gevaarlijke kraterafgrond. We vroegen van hoe laat tot hoe laat de mannen werken: van 02.00 a.m. Tot 3.00 p.m (13 uur!) ze doen de gehele route 2x per nacht/dag. Samen met ondergrondse mijnwerkers hebben deze kerels het zwaarste werk ter aarde, dat kan niet anders. En dan de stank! Onze kleding rook na de tocht naar duizend lucifers. Nadat we in het donker de blauwe vlammen aanschouwd hadden en foto's gemaakt, was het tijd om weer naar boven te klimmen voor de zonsopkomst. Pas toen zagen we dat het enorme kratermeer slechts 20 meter van de plek waar wij gestaan hadden was. Weer een cadeautje. Adembenemend mooi, de kleuren zijn alle tinten blauw, turkoois, grijs om ons heen. Wij luisterden Strange colour blue in de koude wind en het nummer was nog nooit zo van toepassing. Moe maar heel voldaan liepen we naar beneden voor een ontbijtje. Onderweg kwamen we nog vele harde werkers tegen, die -wonder boven wonder- vriendelijk gedag zeggen. Een hel in hemelse glorie.
- Madrugada
Door Nick en Sofie,20 feb.2013
Geen woorden zijn opgewassen tegen de foto's die we deze week gepost hebben op Facebook. We zijn inmiddels 16 dagen in Indonesië en het land heeft ons hart gestolen. We hebben meer dan 50 uur in auto's, bussen, treinen, vliegtuigen en ferry's gezeten en hebben na de nodige rustdag in Medan ons speed tempo van de week ervoor weer opgepakt en uitvergroot: dit keer ging het bioritme ook op de schop. Nachten waren de ene keer van 00.00 tot 05.00, de andere keer van 19.00 tot 00.15, of van 10.00 tot 3.30. Oftewel: binnen een week hebben we onszelf een dubbele jetlag (niet van het vliegen, overigens) plus slaaptekort aangedaan, wat maakt dat we vandaag in Bali op de billen zitten. Even 'weekend'. Als een foto meer zegt dan 1000 woorden, dan zeggen de 50 foto's en filmpjes die vandaag ge-upload zijn meer dan een boekwerk.
In het kort: van Medan een prima vlucht naar Bandung. Deze stad snel verlaten, de nachttrein in naar Yogyakarta, afgekort: Yogya. Om 04.00 aangekomen, hier en daar aangeklopt bij de vele hostels (Losmen), uiteindelijk een goedkope kamer kunnen vinden voor de nog halve nacht en de volgende ochtend iets beters gezocht. Yogya is een leuke stad met wat Backpacker vibe, niet al te groot, heeft veel koloniale, Nederlandse accenten en veel Indonesische cultuur die op te snuiven is door bijv. op zondagochtend het Kraton te bezoeken (Sultans Palace) en daar ook traditionele Javaanse dans mee te pakken. Zo deden ook wij. Ook stikt het er van de Batikdoeken en -kleding, die hier met de hand gemaakt wordt.
Oké, tijd voor Groot Wonder 1 a en b: op zaterdagochtend ging om 4.30 de wekker, 5.00 werden we opgepikt door de taxi die ons naar Borobodur bracht, de grootste Buddhistische tempel van Indonesië. Klokslag 6.00 liepen we, nog enigszins slaapdronken, naar binnen. De zon was net op en de sfeer die er hing was door het licht en de dauw heel bijzonder en sprookjesachtig. De vibe doet aan Ankor Wat in Cambodja denken. Een magische sfeer van oudheid. Twee uur later, een kort ontbijt en weer door met de taxi naar Prambanan, de grootste Hindu tempel hier. Ongelooflijk wat men 1200 jaar geleden al kon bouwen. Ook mensen zijn wereldwonderen, zo aanschouwden we later ook in Ijen.
Groot Wonder 2: maandag vertrokken we uit Yogya met een relaxt busje, daarin 8 toeristen, richting Bromo. Een rit van zo'n elf uur, dit maal met een super chauffeur, een echte Javaanse Jongen (man). Moe van het zitten kwamen we aan in de shabby homestay, maar ach, meer dan 5 uur slaap hadden we toch niet! Om 3.15 werden we wakker geklopt, 'jeep,jeep!' De Jeep stond klaar om ons naar het uitzichtpunt te brengen voor de zonsopkomst. Graag hadden we gelopen, maar dan hadden we nog eerder op gemoeten en het was al donker toen we aankwamen, we hadden niet echt een idee van afstanden en richtingen. Na een uurtje rijden over hobbelige niet-wegen, kwamen we -net als 200 andere toeristen- aan bij het 'view point'. Hier zagen we 6 vulkanen herrijzen, de dichtstbijzijnde de Bromo, toen de zon opkwam. Het was een visueel cadeautje, want doordat we in het donker aangekomen waren in het dorp naast de Bromovulkaan, hadden we totaal geen benul van het uitzicht om ons heen. Het was fabelachtig en staat op ons netvlies (en IPad) gebrand. Daarna werden we naar de voet van de Bromo gebracht om daar richting krater/top te klimmen.
Groot Wonder 3: eenmaal terug in de homestay even lekker ontbijten en weer het busje in! Op naar het Ijen vulkaan plateau, in oost Java.
Na een aantal uren rijden langs heuvel- en berggebied, zee, rijstvelden en weilanden die hier en daar zelfs op plat Nederland leken, maar dan MET palmbomen en ZONDER koeien, kwamen we in hoger en bosrijk gebied. We reden door regenwolken heen en de moesson barste los. Aangekomen in het hotel vroegen we hoe de nacht/dag eruit ging zien en dit beviel ons niet helemaal. Het plan was volgens de driver om rond 3.30 te ontbijten, 4.00 weg te rijden en na de klim van 1,5 uur rond 5.45 op de top te zijn. Nick vroeg: 'En de blauwe lava dan? (Hij had allemaal spannende foto's gezien op google van knalblauwe vlammen) 'En de sunrise?'
Nee, was het teleurstellende antwoord. Dan moet je een lokale gids inhuren, extra betalen en de klim beginnen om 01.00 's nachts. Nick: Ce n'est pas une problem. Dus werd de lokale gids gebeld, de portemonnee geopend en ging de wekker om 00.15. De meest vreemde tijd om je bed uit te gaan ooit. Rond 1.30 begonnen we de klim in het pikkedonker richting de top van de vulkaan, en -belangrijker- de blauwe lava in de krater. De zaklampjes waren geen overbodige luxe, helemaal aan het einde van de klim, waar je over los steen en gruis de krater in schuifelt. De lonely planet: 'watch your step, a few years ago, a French guy died here, he fell into the crater lake.' Zo maakten wij onze Franse metgezel een beetje bang. Het bizarre van deze 'nachtelijke tocht' is dat het een drukte van jewelste is onderweg. Er werken nl. iedere nacht en ochtend zo'n 120 mannen op dezelfde route als wij liepen. Zij bikken zwavel uit de krater, leggen de stukken in 2 manden, verbonden door een bamboestok, deze dragen ze op hun schouders de hele route af richting dorp. Deze manden wegen bij elkaar 60 tot 100 kilo (!). De schouders van de mannen lijken behoorlijk op vulkanisch gebied, van eelt. Ze zijn ongelofelijk sterk. Nick heeft even een stok opgetild met een gewicht van zo'n 50 kilo, maar dit was al zo zwaar dat hij er onmogelijk een halve kilometer mee zou kunnen lopen. Laat staan 3.5 km incl. gevaarlijke kraterafgrond. We vroegen van hoe laat tot hoe laat de mannen werken: van 02.00 a.m. Tot 3.00 p.m (13 uur!) ze doen de gehele route 2x per nacht/dag. Samen met ondergrondse mijnwerkers hebben deze kerels het zwaarste werk ter aarde, dat kan niet anders. En dan de stank! Onze kleding rook na de tocht naar duizend lucifers. Nadat we in het donker de blauwe vlammen aanschouwd hadden en foto's gemaakt, was het tijd om weer naar boven te klimmen voor de zonsopkomst. Pas toen zagen we dat het enorme kratermeer slechts 20 meter van de plek waar wij gestaan hadden was. Weer een cadeautje. Adembenemend mooi, de kleuren zijn alle tinten blauw, turkoois, grijs om ons heen. Wij luisterden Strange colour blue in de koude wind en het nummer was nog nooit zo van toepassing. Moe maar heel voldaan liepen we naar beneden voor een ontbijtje. Onderweg kwamen we nog vele harde werkers tegen, die -wonder boven wonder- vriendelijk gedag zeggen. Een hel in hemelse glorie.
-
23 Februari 2013 - 06:58
Mirjam:
De foto's kennende, maakt het plaatje helemaal compleet.
Het lijkt wel alsof jullie het idee hebben , dat er haast is. Jullie hebben nog 2 maanden.
Ongeloofelijk wat jullie allemaal mee maken.
Lekker strandje opzoeken en nagenieten.
Fijn dat we weer op de hoogte zijn en mee mogen reizen met jullie.
Lieve knuffels mirjam -
23 Februari 2013 - 11:50
Coir:
Weer een Update! Andere koek dan onderuit met een banana cocktail... Ik wacht met smart op het kaartje...kus lieve kinderen. -
23 Februari 2013 - 17:55
Carien :
Wat 'n bijzondere reis ervaringen en wat geniet ik met jullie mee
En hier is de postduif met de prachtige kaart aangekomen en dacht wel jullie zijn wel helden want als ik zie wat jullie aan kruipsels vliegers zwemmers etc tegen komen ik blijf wat dat betreft de angst haas vd fam. ;-) Ben zelfs nog nooit in de Apenheul geweest - op afstand prachtig maar niet dichtbij ;-) laat staan slangen en ander kruipsels En dat Nick niet in die vulkaanterecht is gekomen is 'n wonder want wat dichtbij ;-) nog 'n fijne tijd en ik blijf jullie volgen <3 *xxx Liefs Carien -
24 Februari 2013 - 08:22
Ellie:
Dag Nick en Sofie,
Mooi om jullie verslagen te lezen en op die manier een beetje met jullie mee te reizen.
Omdat ik niet op Facebook zit mis ik de foto;s, maar jullie beschrijving levert in mijn fantasie al aardige beelden op. De echte foto's zie ik misschien later nog een keer.
hartelijke groet en een heel goed vervolg van jullie reis,
Ellie
-
24 Februari 2013 - 12:23
Ineke:
Weer thuis (koud en sneeuw) van 10 dagen Madeira(zon en ook mooi) worden we meteen verrast met een geweldig reisverslag. Ik ga meteen de foto's kijken....KUs -
24 Februari 2013 - 12:23
Ineke:
Weer thuis (koud en sneeuw) van 10 dagen Madeira(zon en ook mooi) worden we meteen verrast met een geweldig reisverslag. Ik ga meteen de foto's kijken....KUs -
24 Februari 2013 - 13:12
Gj:
Het verslag en de foto met Nick doen me denken aan het boek van de Peruaanse Nobelprijswinnaar Mario Vargas Llosa, dat ik aan het lezen ben. Ik ben daar op Madeira een heel eind verder mee gekomen, het gaat over de Ier Roger Casement die als gezant van the Britisch Empire eerst naar Congo en later naar de Peruaanse Amazone reist om de misstanden te rapporteren rond de rubberproductie en -handel. Daar werden de Indianen afgepeigerd met zakken latex op hun hoofd. Prettig verschil is dat de Javanen er tenminste nog een beetje voor betaald worden, de Indianen werden als slaven mishandeld. Ik vraag me af wat er met dat erts gebeurt, kunnen we daar geen fair trade variant op bedenken, misschien wel iets voor de tante van Nick?
Prachtige foto's, maar waarom jullie zo'n moordend tempo erin houden is me een raadsel.
Groet en kussen van GJ
-
24 Februari 2013 - 18:28
Anskok:
Alweer een heel mooi verslag gelezen.
Mijn dank daarvoor.x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
