Food and memories
Door: Nick, Food inspirator van Doperwt!
Blijf op de hoogte en volg Sofie
04 Februari 2013 | Maleisië, Kuala Lumpur
Als je met een open vizier de wereld bekijkt, kun je - met een beetje geluk - geraakt worden door een soort van universele inspiratie. Een inspiratie die iemand je geeft, die over alle grenzen heen rijkt. Zo'n fenomeen kom je weinig tegen en juist daarom is het zo bijzonder.
Reizend door Maleisië, kwam ik aan in Penang. Een eiland aan de oostkust van Maleisië met een rijke historie. Penang was vroeger een koloniale havenplaats van de Britten, die hier hun kruiden en specerijen doorvoerden naar Europa. Vandaag de dag is het een populaire badplaats, lokale bewoners zijn een mengelmoes van Chinese en Indiase roots. Een plaats waar Allah met Shiva en Boeddha samenleeft en de geur van tandori kip en noodles zich mengt op straat, wat mensen en sferen samenbrengt.
Na ruim een maand reizen door Azië, kreeg ik een onuitwisbare zin in een authentieke pasta. Na alle curry's, rijst en andere lokaal eten was zo'n Italiaanse pasta het enige waar ik die dag aan kon denken. Een vergelijkbaar gevoel bekruipt mij wel eens in Nederland. Wanneer ik een maand vegetarisch gekookt heb voor mijn vrouw, groeit de behoefte aan een mals, sappig biefstukje tot ongekende hoogte.
Meestal zijn er in de iets toeristische plaatsen waar Europeanen zich schuilhouden, wel pizzeria's te vinden waar men vaak teleurstellende bolognaise en carbonara pasta's serveert. Echter, zoals mijn geluk mij vaak niet in de steek laat, werd ik verrast door een restaurant. Of eigenlijk door de chefkok, die mij lang zal heugen.
Het restaurant heette Ecco, vernoemd naar een Italiaanse drankje (koffiesoort).
Verrast door een heerlijke geur en een sfeervolle omgeving (waar zich normaliter weer een van de zovele lokale 'gat in de muur' eettentjes zou bevinden) stapte ik binnen. Voldaan van geluk keek ik op de authentieke Italiaanse menukaart die subtiel was verrijkt met Aziatische fusion details. De pasta's waren 'home made' van durum tarwe en de kruiden uit eigen tuin.
Na wat aarzelen besloot ik te gaan voor de pasta pesto en het bleek een goede keuze. Een bord rijkelijk gevuld met pasta en een basilicumsaus die inderdaad alleen 'home grown' tot stand gekomen kan zijn, geserveerd met heerlijke, knapperige bruscetta's met smaakvolle tomatensaus.
Ik werd overrompeld door de smaak, maar besefte ineens weer dat eten emotie is. Het al verlangen naar een pasta kan je smaak beïnvloeden. Ook het lange reizen die dag, waardoor de maag knorde van honger kan al je smaakpapillen voor de gek houden. Ik gaf mijn culinaire orgasme het voordeel van de twijfel en besloot de volgende dag wederom mijn geluk te beproeven. Een 'lemon infused chicken with creamsauce', geserveerd met 'butter garlic pizza' maakte zich meester van mij. Wat was dit een genot. Ik moest de chef spreken. In welke internationale restaurants had hij gewerkt? Komt hij wel uit Maleisië? Wat zijn zijn ambities? Waren een paar van de vele vragen die opborrelden.
Dus: waar is de chef?! Brutaal liep ik de keuken in, roepend: Who is responsible for this great food?! Mr. Law Soo Hock stelde zich voor en zo deed ik. Als snel hadden we de afspraak gemaakt dat ik de volgende dag langs zou komen voor een uitgebreider gesprek.
Nu ben ik zelf redelijk autodidactisch aangelegd en geloof ik dat ontwikkeling voornamelijk komt door jezelf te testen, pesten en uit te dagen. Zo vond ik in Law Soo een universele verwantschap. Law Soo heeft altijd voor zichzelf gewerkt en Penang nooit verlaten. Zijn recepten zijn puur een uitwerking van 'trial and errors' van internet recepten vermengt met een ongelofelijke dosis perfectionisme en uitzonderlijke smaakpapillen.
Daarbij gelooft hij in afname van lokaal geteelde, verse ingrediënten, indien mogelijk biologisch, om de kwaliteit te waarborgen. Hetgeen waar ik en mijn culinaire kompanen ook voor staan. De verwantschap groeide met het moment.
Hij liet mij zijn keuken zien, met daarbij de woorden: 'I believe in food and memories', waarna hij een scala aan oude, authentieke pannen en keukengerei liet zien. Hij had machines staan waar menig chefkok jaloers op zou zijn en voor de machines die hij nog niet had verzameld had hij ingenieuze oplossingen bedacht. Zoals een mixer gekoppeld aan een pastamachine, waardoor je op een knop kon drukken om de pastamachine te laten draaien, in plaats van met de hand te draaien. Wat te denken van een omgekeerde stofzuiger om zijn sauzen en brood vacuüm te trekken. De culinaire Willie Wortel was geboren.
Ik vroeg hem naar zijn dromen, want in mijn visie was Penang te klein voor hem. Hij wil graag uitbreiden en al zijn verzamelde keukenapparaten in de praktijk laten werken, maar het is heel moeilijk om goed personeel te vinden. De Italiaanse keuken is niet iedere Maleis bekend, zodoende is hij genoodzaakt om zijn eigen personeel te scholen. Waar de ene goede kracht verder ging met zijn studie en stopte met werken, ging de andere - talentvolle - kracht verder op andere plekken waar meer te halen viel, een eigenschap van een talent.
Vanwaar die liefde voor de Italiaanse keuken, vervolgde ik mijn vragenkanon. Zijn antwoord verbaasde mij. 'De Italiaanse keuken is in opkomst bij de lokale bevolking en ik kook dat wat men wil eten. Mijn passie is om de mensen kennis te laten maken met nieuwe smaken. Ikzelf heb niet echt een liefde voor pasta's, ik hou meer van Maleisische specialiteiten zoals Curry Mee (verse noodles en tofu in een soep van kokos en chili). Als blijkt dat een andere keuken met de tijd populair wordt, ga ik me daar in verdiepen.'
Meende hij dat nou echt? Dat al dit goddelijke gekook louter een uitwerking is van marktwerking, visie en perfectionisme? Of betrapte ik mezelf op het feit dat een Food designer eigenlijk hetzelfde doet. Dat hij liefde had voor koken en het ambacht stond buiten kijf. Toch was ik bij het verlaten van zijn pand zeer nieuwsgierig hoe het eten zou proeven wat hij zelf het liefst at en waar hij wel een echte liefde voor had. Dat zou van ongekende klasse moeten zijn.
Reizend door Maleisië, kwam ik aan in Penang. Een eiland aan de oostkust van Maleisië met een rijke historie. Penang was vroeger een koloniale havenplaats van de Britten, die hier hun kruiden en specerijen doorvoerden naar Europa. Vandaag de dag is het een populaire badplaats, lokale bewoners zijn een mengelmoes van Chinese en Indiase roots. Een plaats waar Allah met Shiva en Boeddha samenleeft en de geur van tandori kip en noodles zich mengt op straat, wat mensen en sferen samenbrengt.
Na ruim een maand reizen door Azië, kreeg ik een onuitwisbare zin in een authentieke pasta. Na alle curry's, rijst en andere lokaal eten was zo'n Italiaanse pasta het enige waar ik die dag aan kon denken. Een vergelijkbaar gevoel bekruipt mij wel eens in Nederland. Wanneer ik een maand vegetarisch gekookt heb voor mijn vrouw, groeit de behoefte aan een mals, sappig biefstukje tot ongekende hoogte.
Meestal zijn er in de iets toeristische plaatsen waar Europeanen zich schuilhouden, wel pizzeria's te vinden waar men vaak teleurstellende bolognaise en carbonara pasta's serveert. Echter, zoals mijn geluk mij vaak niet in de steek laat, werd ik verrast door een restaurant. Of eigenlijk door de chefkok, die mij lang zal heugen.
Het restaurant heette Ecco, vernoemd naar een Italiaanse drankje (koffiesoort).
Verrast door een heerlijke geur en een sfeervolle omgeving (waar zich normaliter weer een van de zovele lokale 'gat in de muur' eettentjes zou bevinden) stapte ik binnen. Voldaan van geluk keek ik op de authentieke Italiaanse menukaart die subtiel was verrijkt met Aziatische fusion details. De pasta's waren 'home made' van durum tarwe en de kruiden uit eigen tuin.
Na wat aarzelen besloot ik te gaan voor de pasta pesto en het bleek een goede keuze. Een bord rijkelijk gevuld met pasta en een basilicumsaus die inderdaad alleen 'home grown' tot stand gekomen kan zijn, geserveerd met heerlijke, knapperige bruscetta's met smaakvolle tomatensaus.
Ik werd overrompeld door de smaak, maar besefte ineens weer dat eten emotie is. Het al verlangen naar een pasta kan je smaak beïnvloeden. Ook het lange reizen die dag, waardoor de maag knorde van honger kan al je smaakpapillen voor de gek houden. Ik gaf mijn culinaire orgasme het voordeel van de twijfel en besloot de volgende dag wederom mijn geluk te beproeven. Een 'lemon infused chicken with creamsauce', geserveerd met 'butter garlic pizza' maakte zich meester van mij. Wat was dit een genot. Ik moest de chef spreken. In welke internationale restaurants had hij gewerkt? Komt hij wel uit Maleisië? Wat zijn zijn ambities? Waren een paar van de vele vragen die opborrelden.
Dus: waar is de chef?! Brutaal liep ik de keuken in, roepend: Who is responsible for this great food?! Mr. Law Soo Hock stelde zich voor en zo deed ik. Als snel hadden we de afspraak gemaakt dat ik de volgende dag langs zou komen voor een uitgebreider gesprek.
Nu ben ik zelf redelijk autodidactisch aangelegd en geloof ik dat ontwikkeling voornamelijk komt door jezelf te testen, pesten en uit te dagen. Zo vond ik in Law Soo een universele verwantschap. Law Soo heeft altijd voor zichzelf gewerkt en Penang nooit verlaten. Zijn recepten zijn puur een uitwerking van 'trial and errors' van internet recepten vermengt met een ongelofelijke dosis perfectionisme en uitzonderlijke smaakpapillen.
Daarbij gelooft hij in afname van lokaal geteelde, verse ingrediënten, indien mogelijk biologisch, om de kwaliteit te waarborgen. Hetgeen waar ik en mijn culinaire kompanen ook voor staan. De verwantschap groeide met het moment.
Hij liet mij zijn keuken zien, met daarbij de woorden: 'I believe in food and memories', waarna hij een scala aan oude, authentieke pannen en keukengerei liet zien. Hij had machines staan waar menig chefkok jaloers op zou zijn en voor de machines die hij nog niet had verzameld had hij ingenieuze oplossingen bedacht. Zoals een mixer gekoppeld aan een pastamachine, waardoor je op een knop kon drukken om de pastamachine te laten draaien, in plaats van met de hand te draaien. Wat te denken van een omgekeerde stofzuiger om zijn sauzen en brood vacuüm te trekken. De culinaire Willie Wortel was geboren.
Ik vroeg hem naar zijn dromen, want in mijn visie was Penang te klein voor hem. Hij wil graag uitbreiden en al zijn verzamelde keukenapparaten in de praktijk laten werken, maar het is heel moeilijk om goed personeel te vinden. De Italiaanse keuken is niet iedere Maleis bekend, zodoende is hij genoodzaakt om zijn eigen personeel te scholen. Waar de ene goede kracht verder ging met zijn studie en stopte met werken, ging de andere - talentvolle - kracht verder op andere plekken waar meer te halen viel, een eigenschap van een talent.
Vanwaar die liefde voor de Italiaanse keuken, vervolgde ik mijn vragenkanon. Zijn antwoord verbaasde mij. 'De Italiaanse keuken is in opkomst bij de lokale bevolking en ik kook dat wat men wil eten. Mijn passie is om de mensen kennis te laten maken met nieuwe smaken. Ikzelf heb niet echt een liefde voor pasta's, ik hou meer van Maleisische specialiteiten zoals Curry Mee (verse noodles en tofu in een soep van kokos en chili). Als blijkt dat een andere keuken met de tijd populair wordt, ga ik me daar in verdiepen.'
Meende hij dat nou echt? Dat al dit goddelijke gekook louter een uitwerking is van marktwerking, visie en perfectionisme? Of betrapte ik mezelf op het feit dat een Food designer eigenlijk hetzelfde doet. Dat hij liefde had voor koken en het ambacht stond buiten kijf. Toch was ik bij het verlaten van zijn pand zeer nieuwsgierig hoe het eten zou proeven wat hij zelf het liefst at en waar hij wel een echte liefde voor had. Dat zou van ongekende klasse moeten zijn.
-
04 Februari 2013 - 17:24
Ineke:
Mooi artikel NIck, erg leuk om te lezen.....het is bijna etenstijd, ik heb zin om lekker te gaan koken.
Heb je zijn Maleisische gerechten nog geproefd? -
04 Februari 2013 - 18:17
Mirjam Twaalfhoven:
Wat een mooi verslag. Zie jou ook blij worden van deze man. Je bent wel verplicht om deel twee te schrijven.
Vooral het laatst blijft hangen, wat is zijn lievelings eten?
Maar wat leuk zijn eigen oplossingen, echt een verwante, passie aandacht perfectionisme, en creatief.
Ze zijn er overal.
Knuffel mama -
04 Februari 2013 - 20:58
Cor:
Ja ik ken dat.. de hang naar pasta carbonara wanneer je te lang tussen de rare liflafjes vertoeft. Of een paar dagen op uitgeperste sinaasappeltjes & crackers hebt geleefd wegens griepje. De pasta als symbool van back to normal. Een vorm van heimwee misschien?. Onbewust dan. Je zou verwachten dat die rol voor de boerenkool zou zijn weggelegd, pindakaas desnoods...
Afijn. Hij is een ondernemer die ka koken dus dan moet je wat meer naar je klanten luisteren dan een freelance fooddesigner die opduikt waar zijn skills gewenst zijn.
Je hebt toch wel een paar van zijn recepten kunnen lospeuteren? -
05 Februari 2013 - 14:02
Lot:
Wat kun je toch heerlijk schrijven en vertellen Nick!
Echt waanzinnig... dit smaakt naar meer. Ik wacht met smart op het volgende deel...;-)
Dikke kus voor allebei -
05 Februari 2013 - 16:57
Rosa:
Ik wacht elke dag op jullie volgend bericht. Geweldige verhalen en wat een mooie artikel Nick.
Knuffel jullie en tot snel! -
06 Februari 2013 - 21:09
Lise Anna:
Kijk ze dan die Soof en Nickje: beetje reizen, lekker eten en nog leuke stukkies schrijven ook! Mooi begin, uitdagend einde en alles wat ik daartussen las proeft goed. Lekker bezig dus! Ik vandaag eerste twee serieuze acquisitie gesprekken gehad. Super leuk! Kan jij misschien ook nog echt iets mee Nick, en Soof, jij ook! Dus niet te lang wegblijven, kan ik jullie bijpraten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
